Το κολάζ αυτό συνθέτει ένα οπτικό ημερολόγιο, μια σειρά από προσωπικά
θραύσματα που διαμορφώνουν το πορτρέτο ενός εσωτερικού κόσμου. Οι
εικόνες, άλλοτε εστιασμένες στο πρόσωπο και άλλοτε σε λεπτομέρειες όπως
το χέρι ή η σκιά, μιλούν για τη σχέση του ανθρώπου με τον χρόνο, τη
μνήμη και τη σιωπή.
Οι φωτογραφίες, με την έντονη αντίθεση του
ασπρόμαυρου, λειτουργούν σαν καθρέφτες: άλλοτε φανερώνουν, άλλοτε
αποκρύπτουν. Ο θεατής καλείται να περιπλανηθεί ανάμεσα σε πρόσωπα,
σκιές, αντανακλάσεις και να αναζητήσει πίσω από κάθε κάδρο την αλήθεια
της ανθρώπινης εμπειρίας∙ το βλέμμα που κλείνει μέσα του την αγωνία, την
αντοχή, αλλά και την τρυφερότητα της ύπαρξης.