του Βασίλη Καρκατσέλη
Να χρόνος που ζήταγες και δεν έβρισκες.
Ο χώρος μου είναι πολύ περιορισμένος, όχι εξ αιτίας κακού σχεδιασμού από τον αρχιτέκτονα, αλλά γιατί πάντα περισσεύουν πράγματα και στοιβάζονται στους κενούς χώρους, μήπως και «αύριο» βρεθεί το κενό που απαιτείται για να ολοκληρωθούν και να πάρουν τη θέση τους στην ιστορία. Περιμένοντας τον Κοντό (χρόνια τώρα) το ένα πάνω στο άλλο γεμίζουν «σαβούρα» το παρόν.
Η διαταγή για υποχρεωτική καραντίνα με τσάκισε αν και τα Μέσα Μαζικής Εξόντωσης με είχαν προετοιμάσει. Την αρχική αδιαφορία (και τι έγινε που θα ξεκουραστούμε και λίγο) αντικατέστησε η χαρούμενη διάθεση, πως ίσως, να η ευκαιρία για να τακτοποιήσω τις εκατοντάδες εκκρεμότητες, που με γέμισε το κυνήγι της καθημερινότητας.
Να που ο χρόνος δόθηκε (και σε εμένα και στη συσσώρευση μισοτελειωμένων έργων), όπως σε όλους δίνεται εκείνη η περιβόητη πρώτη ή δεύτερη ευκαιρία. Αμ δε! Δόθηκε, αλλά διάθεση καμία.
Το ξέρω, από παλιά, αυτό το αδιέξοδο.
Και μαθητής είχα, σαν πρώτη αντίδραση, την ίδια χαρά, όταν η χούντα των συνταγματαρχών απαγόρεψε την κυκλοφορία εκείνη τη «δαφνοστόλιστη μέρα τα Απρίλη», που δεν είχα λύσει τις ασκήσεις των μαθηματικών. Ατυχώς, πριν ο αλέκτωρ λαλήσει τρεις το μετάνιωσα (που ένοιωσα κάτι τέτοιο και απόδειξη είναι που το θυμάμαι ακόμη).
Και αργότερα έζησα ξανά αυτό το συναίσθημα της εσωτερικής, για ελάχιστα λίγο, χαράς. Ήταν ένα μεσημέρι, όταν γυρνώντας ποιος ξέρει από πού, ο Φώτης με ενημέρωσε για το τι έγινε στη Νέα Υόρκη. Ανοίγω την τηλεόραση και εκείνη τη στιγμή, ένα δεύτερο αεροπλάνο πέφτει πάνω στον δεύτερο πύργο και εκεί μπροστά στην έκπληξή μας αρχίζει η κατάρρευση. Επιτέλους, κάποιος είχε πάρει στην πλάτη του την αγανάκτηση όλων των καταπιεσμένων λαών του πλανήτη, για τη χώρα που θεωρούσε υποχρέωσή της να κυριαρχεί παντού. Φυσικά, το χαμόγελο κράτησε μόνο μέχρι το απόγευμα. Μετά καταπλακώθηκε από τις σκέψεις για όλα αυτά που θα ακολουθούσαν σαν τιμωρία(;), γιατί όλοι ξέρουμε πως το ζώο που πληγώθηκε δαγκώνει.
Το ίδιο και τώρα, λάθος συναγερμός.
Πέρασε μία εβδομάδα συν και καμία τρύπα δε μπορεί να κλείσει.
Όσες προσπάθειες και αν έγιναν, αποτυχία, γιατί πώς να ξαναγίνω εκείνος (που είμαι άλλος) για να συνεχίσω ότι δεν πρόλαβα τότε που ήμουν εκείνος; Με τίποτε! Ότι αγγίζω είναι πράγματα σαν κάποιου τρίτου, δεν είναι διαπραγματεύσιμα. Που να θυμάμαι, ακόμη και αν τότε είχα αφιερώσει τόση σκέψη, χρόνο δουλειά, τι ήθελα να εκφράσω και γιατί και πώς να το διατυπώσω;
«Τα λόγια που δεν είπες τότε στη αγαπημένη, δεν έχουν κανένα λόγο να λεχθούν σήμερα», είχα διαβάσει κάπου.
Μάλλον το γραφείο και η αποθήκη ήλθε η ώρα να καθαρίσουν με άλλο τρόπο, να αδειάσουν, αφού τα μισοαραχνιασμένα και τα μισοτελειωμένα, καθώς σε κανέναν δε θα χρησιμέψουν, δε χρειάζονται, στα σκουπίδια.
Πρέπει να καθαρίσει ο τόπος να δημιουργηθεί μέρος για τις επόμενες εκκρεμότητες.
Λεζάντα φωτογραφίας
Η μέσα δεξιά γωνία του γραφείου μετά από τρεις σακούλες σκουπιδιών και ανακύκλωσης. Έχει πολύ δουλειά ακόμη.