Δισκοκριτικές από τον Αργύρη Ζήλο
Empty Frame
They Think We Are Eskimos
They Think We Are Eskimos
Η συστολή στην εκφορά εξανεμίζεται από τη φυσική αύρα 13 μελωδιών που φυσούν πέρα απ’ τη στενή ποπ περιοχή – τυχαία λέτε το αθηναϊκό κουιντέτο δεν τις «εκτελεί» μα τις ενορχηστρώνει με πλήρη λυρική συνείδηση διευρύνοντας την κιθάρες-πιάνο-μπάσο-τσέλο-κρουστά ενοργάνωση; Ε, ναι, δεν είναι όπως πριν: νέα αισθητικά δεδομένα απαιτούν μια ουσιωδέστερη μουσικότητα, και μόνο μ’ όσους ανταποκρίνονται σ’ αυτό αξίζει πια ν’ ασχολείται κανείς. (Legend)---------------------------------------------------------------------
Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΓΓΛΟΦΩΝΗ ΜΠΑΝΤΑ «ΕΜΡΤΥ FRAME» ΚΥΚΛΟΦΟΡΕΙ ΤΟ ΠΡΩΤΟ ΤΗΣ ΑΛΜΠΟΥΜ
Σουρεαλισμός κι ας νομίζουν ότι είμαστε Εσκιμώοι
«Empty Frame» ήταν το τραγούδι του Brian Eno για ένα πλοίο που, ταξιδεύοντας ακυβέρνητο στην καταιγίδα, καταλήγει να κάνει κύκλους στον ωκεανό όσο οι ναυτικοί του αποδέχονται το τέλος της λογικής.
Οι Empty Frame συνδυάζουν δημιουργικά τις επιρροές τους από τους τροβαδούρους του '70 με τον σύγχρονο προσωπικό τους ήχο Πρώτο θέμαΣτα κύματα ενός πολύ δικού τους στιχουργικού υπερρεαλισμού, η ελληνική, αγγλόφωνη, μπάντα των «Empty Frame» διάλεξε τ' όνομά της το 2005, σαν να ήθελε να χρησιμοποιήσει την ιδέα του άδειου πλαισίου ως εκκίνηση άπειρων μουσικών δυνατοτήτων και ανοιχτών συνόρων. Από τα κλασικά έγχορδα στις ροκ κιθάρες, από τη μελωδικότητα της δεκαετίας του '70 στον σύγχρονο ήχο.Πέρασαν πολλά χρόνια για να βγάλουν το πρώτο τους άλμπουμ. Ισως γιατί, αν και στην ανεξάρτητη μουσική σκηνή είχαν ήδη κάνει όνομα, στη δισκογραφική παραγωγή «They think we are Eskimos» («Νομίζουν ότι είμαστε Εσκιμώοι»), όπως είναι ο σουρεαλιστικός τίτλος της δισκογραφικής δουλειάς τους που κυκλοφόρησε («Legend») συστεγάζοντας 13 τραγούδια.
Τους «Empty Frame» χαρακτηρίζει μια συνειδητή επιλογή αγγλόφωνου στίχου, που δεν χρησιμοποιείται καλύπτοντας κάποια στιχουργική αμηχανία ή νοηματική φτώχεια. «Δεν υπήρξε ποτέ θέμα για τη γλώσσα του στίχου. Αυτή τη μουσική ακούγαμε όλοι κι αυτήν θέλαμε να παίξουμε. Τα τραγούδια μας βγήκαν στα αγγλικά, χωρίς καν να το σκεφτούμε. Ζούμε και στην εποχή του Ιντερνετ» λέει ο Αντώνης Βαβαγιάννης εκ μέρους του συγκροτήματος.
Οι στίχοι τους εκφράζουν τις κοινωνικοπολιτικές αγωνίες μιας σύγχρονης γενιάς, που ζει σ' αυτή την πόλη όχι μόνο παρατηρώντας ό,τι συμβαίνει, αλλά και συμμετέχοντας σε μια δύσκολη καθημερινότητα. Γι' αυτό μια προσωπική, σκοτεινή μελαγχολία βρίσκει επίσης τρόπο να εκφραστεί στιχουργικά, αν και φροντίζει οι μελωδίες της να λειτουργούν αντιστικτικά. Τα πιο σκληρά πράγματα λέγονται από τους «Empty Frame» με υπόκρουση λυρικές μελωδίες, άλλοτε ρομαντικές, folk ή indie, άλλοτε σε ένα συνειδητό διάλογο με τις μουσικές επιροές τους (Beatles, Jeff Buckley, Tom Waits, Nick Kave, Queens of the stone age) ή όπως λένε και οι ίδιοι «οποιαδήποτε καλή μουσική από οποιαδήποτε δεκαετία». Πάντα όμως με κοινό χαρακτηριστικό τη σύμπραξη κλασικών μουσικών οργάνων (τσέλο, μαντολίνο, πιάνο, βιολί) μ' έναν ροκ «ηλεκτρισμό».
Αντίστοιχα «μικτή» είναι και η σύνθεση του συγκροτήματος που αποτελείται εκτός από τον Βαβαγιάννη (φωνή, πιάνο, κιθάρες, μαντολίνο) και από τους Παναγιώτη Φέτση (φωνή, μπάσο), Χρήστο Καλλιμάνη (κιθάρες), Μπάμπη Βασιλειάδη (κρουστά), Ισιδα Μουσά (τσέλο), αλλά και το βιολιστή Ματθαίο Δακουτρό, που συνέπραξε για τις ανάγκες του δίσκου. Οι μισοί έχουν κάνει ωδειακές σπουδές και έχουν μαθητεύσει στην κλασική μουσική και οι άλλοι μισοί έρχονται από τη ροκ.
«Δεν υπάρχει καμία διαφωνία μεταξύ μας για το πού θα γείρει η πλάστιγγα. Από την αρχή δεν βάλαμε όριο. Είπαμε ότι θα παίζουμε ωραία μουσική. Οπότε ο καθένας φέρνει το κομμάτι που έχει γράψει και το δουλεύουμε όλοι μαζί. Ετσι βγαίνουν και οι αντιθέσεις. Το ίδιο ισχύει και για το στίχο. Καθένας γράφει για ό,τι τον προβληματίζει με τον τρόπο του». Βέβαια «η μελωδία είναι βασικό μας στοιχείο και θέλουμε να 'χουν νόημα ακόμα και τα ορχηστρικά μέρη. Είναι σημαντικό να 'ναι ένα κομμάτι συμπυκνωμένο».
Ο Βαβαγιάννης έχει επιπλέον δύο ιδιότητες. Είναι σκιτσογράφος, γνωστός στο χώρο του ανεξάρτητου κόμικς από τη σειρά «Κουραφέλκυθρα» που δημοσιεύεται κάθε Τρίτη στο comicart.gr. Και επίσης είναι δάσκαλος σε Δημοτικό. «Σπούδασα ταυτόχρονα στην Παιδαγωγική και πιάνο και θεωρητικά στο Ωδείο Αθηνών - με σκοπό να δουλέψω ως μουσικός. Αλλά...». Αυτό το «αλλά» πέφτει βαρύτερο σε άλλα μέλη του συγκροτήματος, που ψάχνουν δουλειά. Εννοείται ότι δεν βιοπορίζονται από τη μουσική, ανήκοντας άλλωστε σε μια γενιά που ο βιοπορισμός από την καλλιτεχνία γίνεται ένα όλο και πιο απίθανο ενδεχόμενο. Η ανεργία αλλά και όλη η σημερινή ελληνική πράγματικότητα «είναι κάτι που σε εμποδίζει, σου δημιουργεί δυσάρεστη διάθεση, αλλά και σ' εμπνέει να μιλήσεις και να παίξεις μουσική εναντίον της κατάστασης» λέει ο Βαβαγιάννης.
Με τον Καλλιμάνη, τον Βασιλειάδη και τον Φέτση ήταν πολλά χρόνια φίλοι προτού να αποφασίσουν το 2005 να κάνουν το συγκρότημα - με την άφιξη και της Μουσά. Ενα χρόνο αργότερα έβγαλαν το demo που έπαιξε σε μερικά ραδιόφωνα, διασκεύασαν Γιαννίδη («Πόσο λυπάμαι»), έδωσαν συναυλίες. Υστερα ήρθε και η στιγμή για το άλμπουμ που είναι δικής τους παραγωγής.
Γιατί «They think we are Eskimos»;
«Μας αρέσει ιδιαίτερα ο σουρεαλισμός, όπως μας αρέσει να αφήνουμε κάτι ανοιχτό στη διάθεση του άλλου να το ερμηνεύσει. Αλλά ο συγκεκριμένος τίτλος έχει να κάνει και με τον κοινωνικό αποκλεισμό και με το πόσο εύκολα κάποιοι αποκλείουν κοινωνικά κάποιους άλλους - κι εμάς».
info: Οι «Empty Frame» παίζουν στις 9 Ιουνίου στο six d.ο.g.s. (Αβραμιώτου 6-8, τηλ: 210-3210510). *
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&ct=4&artid=4633114
Με τη , Χάρη Ποντίδα
ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Σάββατο 28 Μαΐου 2011
Δυστυχώς ο Ξυλούρης µάς έχει αφήσει χρόνους (χρόνια τώρα) κι ας τρίζουν τα κόκαλά του εν έτει 2011...
Empty Frame και «They think we are Eskimos» (Lyra). Ουδεµία σχέση µε τον Θούριο ή µε Ξυλούρη – απλά (ακόµη) ένα αγγλόφωνο γκρουπ που δικαιούται την προσοχή µας...
Μελαγχολία αλλά υπό έλεγχο, ωραίες µελωδίες, γλυκόπιοτο µαντολίνο, ταξιδιάρικο τσέλο και βιολί, κιθάρες µέσα από τη µεγάλη παλέτα των φολκ τροβαδούρων της ροκ, πιάνο και κρουστά στην υπηρεσία του ρυθµού. Οι µουσικές επιρροές είναι πολλές, αλλά είναι χωνεµένες. Αρα oι Empty Frame έχουν έντονα χαρακτηριστικά... Empty Frame.
Παρηγοριά στον άρρωστο.
Μπορεί τίποτα να µην πάει καλά σ’ αυτήν τη χώρα, αλλά το χώµα της είναι πρώτης ποιότητας. Στη µουσική (τουλάχιστον), σκάνε µύτη βλαστάρια κάθε µέρα. Κι είναι ωραίο να τα ανακαλύπτουµε...
Βέβαια πρώτος τους ανακάλυψε ο παραγωγός Νικος Μακράκης µέσω myspace. Και πιο πριν όλοι εκείνοι που τους παρακολουθούσαν στα λάιβ τους.
Γιατί έχει να το λέει ο Χρήστος Καλλιµάνης (κιθάρα). Από το 2005 που ξεκίνησε το γκρουπ, έπαιζαν τακτικά, όσο πιο τακτικά γινόταν.
Με διαφορετικές µουσικές επιρροές ο καθένας τους, συναντήθηκαν στις κοινές τους αγάπες που ήταν ο Νικ Κέιβ και ο Τοµ Γουέιτς – «κάτι τέτοιο θέλαµε να βγάλουµε, να ενώσουµε το τσέλο και το βιολί µε έναν πιο ηλεκτρικό ήχο» – αλλά τελικά, η «µείξη» τους βγήκε διαφορετική. Χρήστος Καλλιµάνης (κιθάρες), Παναγιώτης Φετσης (φωνή, µπάσο), Αντώνης Βαβαγιάννης (φωνή, πιάνο, µαντολίνο), Μπάµπης Βασιλειάδης (τύµπανα), Ισις Μουζά (τσέλο, βιολί) Ματθαίος Δακουτρός (βιολί). Ηχοληψία και παραγωγή Στέφανος Δουβίτσας.
Και γιατί είχαν την ανάγκη να κάνουν CD; Γιατί να µην «κινούνται» µέσω του σάιτ τους και κυρίως µέσα απ’ τα λάιβ τους;
«Απλά. Θέλαµε να πούµε αυτοί είµαστε, αυτές είναι οι εµπνεύσεις µας». Με το αζηµίωτο βεβαίως, βεβαίως...
Γιατί το CD έγινε µε δικά τους χρήµατα – κάποια που έβαλαν στην άκρη από τα λάιβ τους, κάποια από τις πρωινές τους δουλειές (σχεδόν όλοι έχουν πρωινές δουλειές). Πολλή σκέψη, κόπος, χρόνος, εθελοντική εργασία από φίλους. Αλλά χαλάλι...
Αλλωστε, δεν γίνεται διαφορετικά. Είπαµε. Το χώµα είναι πρώτης ποιότητας και το νέο (µουσικό) αίµα που θα δει το φως της µέρας δεν σηκώνει µετριότητες...
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------