Τι χωράει σε μια άδεια κορνίζα;
Σε μια άδεια κορνίζα χωράνε τα πάντα. Ακόμα και Εσκιμώοι. Το νέο άλμπουμ των Empty Frame με τίτλο “They Think We’re Eskimos” είναι η απόδειξη ότι στον κόσμο του αγγλόφωνου στίχου της ελληνικής σκηνής δεν υπάρχουν πολλές σημαντικότερες μπάντες από αυτούς.Λέγεται “They Think We’re Eskimos” και είναι ο πιο μελαγχολικός, αλλά και χαρούμενος δίσκος της χρονιάς. Οι Empty Frame παίζουν μουσική με στοιχεία που ξεκινούν από τους ήχους των παθιασμένων Μαριάτσι και φτάνουν μέχρι το μαντολίνο της Ιταλίας. Μέσα στην άδεια κορνίζα τους χωράνε, όπως λένε και οι ίδιοι, πολλοί Εσκιμώοι ή αλλιώς εικόνες που φαντάζεται κανείς ακούγοντας καλή μουσική. Είχα την τύχη να γνωρίσω τους Empty Frame πριν από πολλά χρόνια. Τότε είχα πιστέψει πως επρόκειτο για το next big thing της ελληνικής αγγλόφωνης σκηνής. Χρειάστηκαν τέσσερα χρόνια, για να αποδειχτεί ότι είχα δίκιο. «Ηλικιακά είμαστε, πλέον, το νέο old thing! Από εκεί και πέρα, περισσότερες εμπειρίες, η ίδια διάθεση για αξιόλογη μουσική, ένα μπομπιράκι που μας δίνει μεγάλη χαρά και σίγουρα λιγότερες τρίχες! Εκτός από τον Φέτση που μόλις μπήκε στην εφηβεία».
Εχοντας, πάντως, τώρα μπροστά μου μια ολοκληρωμένη μπάντα, οι απορίες μου παραμένουν ίδιες· πώς είναι να γράφει κανείς ένα κομμάτι; Η Λένα Πλάτωνος έλεγε ότι η έμπνευση είναι ένας σωλήνας που συνδέει το κεφάλι της με τον ουρανό, τους λέω. «Ακούγεται πραγματικά εντυπωσιακό το συναίσθημα να έχεις έναν τεράστιο σωλήνα να σου πιέζει το κεφάλι συνέχεια, αλλά εμείς προτιμούμε απλώς να φοράμε καπέλα!», λένε γελώντας και συνεχίζουν: «Μην φανταστείς όμως ότι είναι κάτι σαν επιφοίτηση (όπως αρκετοί αρέσκονται στο να το περιγράφουν). Τα πράγματα είναι πολύ απλά: κάποιος φέρνει μία ιδέα, είτε σε πρωτόλεια μορφή είτε πιο ολοκληρωμένη, την δουλεύουμε όλοι μαζί, και, αν προκύψει κάτι που μας αρέσει, την αναπτύσσουμε παραπέρα. Οι στίχοι έρχονται συνήθως μετά». Η διαδικασία μέχρι την κυκλοφορία του “They Think We’re Eskimos” κράτησε αρκετό καιρό. Στην ερώτησή μου αν δυσκολεύτηκαν να κυκλοφορήσουν το άλμπουμ τους και αν παίζουν ρόλο σε κάτι τέτοια φιλίες και δημόσιες σχέσεις, απαντούν αυθόρμητα: «Δυσκολευτήκαμε αρκετά, αλλά δεν μπορούμε να ρίξουμε τις ευθύνες μόνο σε τρίτους. Προβλήματα υπάρχουν, όπως υπάρχουν και άνθρωποι (σε διάφορους τομείς) που πραγματικά βοηθούν ανιδιοτελώς νέα σχήματα να βγουν από την αφάνεια. Αναφορικά με τις φιλίες και τα PR, αυτά πάντα υπήρχαν και θα συνεχίσουν να υπάρχουν, άλλοτε με θετικά αποτελέσματα και άλλοτε εις βάρος κάποιων αξιόλογων ανθρώπων. Ο χώρος της μουσικής ήταν και θα είναι πάντα δυσλειτουργικός, όσο αντιμετωπίζεται ως προϊόν και τα χρήματα είναι πάνω από όλα. Παρόλα αυτά, κανένας καλλιτέχνης δεν χάνεται, η μουσική είναι αυτή που χάνεται και αυτοί που χάνουν είμαστε όλοι εμείς. Είναι επιλογή του καθενός αν θα παίξει το παιχνίδι και με ποιους όρους, το να μένει άλλωστε κανείς στην αφάνεια δεν είναι απαραίτητα κακό».
«Δεν θεωρούμε ότι είμαστε μια pop μπάντα»
Το άλμπουμ των Empty Frame είναι μελαγχολικό και χαρούμενο ταυτόχρονα. Ετσι είναι άλλωστε η pop. Τους επηρεάζει άραγε προς αυτή την κατεύθυνση η ελληνική πραγματικότητα; «Δεν θεωρούμε ότι έχει να κάνει μόνο με την κατάσταση στην Ελλάδα. Εχει να κάνει με τη ζωή γενικότερα. Οπως τονίζουμε πολλές φορές, δεν περιοριζόμαστε στα κομμάτια που γράφουμε και ως συνέπεια τα κομμάτια μας εκφράζουν όλα τα συναισθήματα. Η αλήθεια είναι ότι δεν θεωρούμε την μπάντα μας καθόλου pop ούτε στο στιλ μουσικής που παίζουμε ούτε και στον τρόπο που λειτουργούμε». Πράγματι, η χρήση του όρου pop γίνεται ενδεχομένως καταχρηστικά, γιατί μέσα στα τραγούδια του δίσκου συναντάμε πολλά διαφορετικά στοιχεία, όπως το μαντολίνο και τις μαριάτσι κιθάρες που αναφέραμε πιο πάνω. Η μπάντα όμως έχει ακόμα πιο απλή εξήγηση. «Το μαντολίνο σχετίζεται με το ότι όλοι μας αγοράζουμε μία στο τόσο κάποιο καινούργιο όργανο, το οποίο νομίζουμε ότι κατέχουμε άπταιστα και κατευθείαν γράφουμε ένα κομμάτι. Στο δεύτερο δίσκο, δηλαδή, μπορεί να έχουμε και σάζι, μουσικό πριόνι, ακόμη και καλίμπα! Εντάξει, το βασικό είναι ότι μας αρέσει να ενσωματώνουμε στα κομμάτια διάφορα όργανα, χωρίς βέβαια να κακοποιούμε τη μελωδία τους, και μέχρι τώρα το αποτέλεσμα μάς αρέσει. Επίσης, μας αρέσουν οι Calexico, αλλά δεν διαθέταμε μπάντζο!»
Εκτός όμως από τη μουσική, εξαιρετικό ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι στίχοι τους. Στίχοι προσεγμένοι, καλοδουλεμένοι, φορτωμένοι εικόνες και συναισθήματα. Παραπέμπουν στη λογοτεχνία. «Ολοι μας έχουμε υπάρξει διαβαστερά παιδάκια, οπότε θα υπάρχει κάποια σχέση με τη λογοτεχνία και όχι μόνο. Από εκεί και πέρα, στιχουργικά όλοι εκφράζουμε βαθύτερες σκέψεις μας, προβληματισμούς, συναισθήματα, ενίοτε με τρόπο αλληγορικό, που προέρχονται είτε από προσωπικές εμπειρίες είτε από τη διάδραση με το περιβάλλον, κοινωνικό και πολιτικό». Οι Empty Frame παίζουν alternative, αλλά δεν μου φαίνονται καθόλου hipster. «Δεν είμαστε καθόλου hipster, αλλά σίγουρα το πιο καλοντυμένο αθηναϊκό συγκρότημα! Σοβαρά τώρα, ως άνθρωποι δεν βάζουμε κάποια ταμπέλα στον εαυτό μας και γι’ αυτό δεν υπάρχει και κάποιο είδος στο οποίο εντάσσεται ξεκάθαρα η μουσική μας. Ετσι, οι άνθρωποι που θεωρούν ενδιαφέρον αυτό που κάνουμε μπορεί να ορίζουν τους εαυτούς τους ως hipster, χίπηδες, μεταλλάδες, παλιοροκάδες, κουτσαβάκηδες, καρεκλάδες, κάγκουρες, εντεχνοσκυλάδες, δασοπυροσβέστες ή ανένταχτοι σε τέτοιες τάσεις, όπως και εμείς. Δεν αποκλείουμε κανέναν. Ακόμα και αν θεωρήσουμε ότι ο όρος hipster έχει να κάνει με την αυθεντικότητα και ένα διαρκές κυνήγι για το καινούργιο ή ακόμα και με την αναγωγή περασμένων εκφράσεων τέχνης και μόδας σε κουλ για τις ανάγκες της σημερινής εποχής, και πάλι δεν μας αφορά. Δεν χρειάζεται να υπάρχει κονσερβοποίηση στα πάντα, από εκεί και πέρα, όποιος έχει ανάγκη αυτοπροσδιορισμού είναι ελεύθερος να το κάνει».
Line Up
Αντώνης Βαβαγιάννης: πιάνο, κιθάρες, φωνή, μαντολίνο
Μπάμπης Βασιλειάδης: τύμπανα, κρουστά
Χρήστος Καλλιμάνης: κιθάρες
Ισις Μουζά: τσέλο
Παναγιώτης Φέτσης: μπάσο, φωνή
Ματθαίος Δακουτρός: βιολί
-> Στην Αθήνα τούς αρέσει… ο παράξενος ρομαντισμός που αναδύεται από τις μεγάλες αντιθέσεις. Οι σκοτεινοί δρόμοι δίπλα στο εντυπωσιακά φωταγωγημένο Ιστορικό Κέντρο και τα συνθήματα σε κάθε τοίχο παράλληλα με τα μεγαλοπρεπή κτίρια εξαιρετικής αρχιτεκτονικής και τα στοιχεία της πολύχρονης ιστορίας της πόλης. Οι κάτοικοι που αποφασίζουν να απαλλοτριώσουν ένα πάρκινγκ και να το κάνουν πάρκο.
-> Στην Αθήνα δεν τους αρέσει… η έλλειψη κινητικότητας, ευελιξίας και, σίγουρα, λειτουργικότητας. Α! Και κάτι δισεκατομμύρια ευρώ που από ό,τι φαίνεται τα φάγαμε εμείς, απλά δεν το θυμόμαστε. Μισούν την Αθήνα που έχει προβλέψει χιλιάδες πάρκινγκ και κανένα πάρκο.
-> Αν η μουσική τους ήταν γεύση, θα ήταν… ένα πλήρες γεύμα. Εναλλάσσονται πιάτα αλμυρά, πικρά, γλυκά, καυτερά, γκουρμέ δημιουργίες και μπριζόλες σε λαδόκολλα, και όταν ζητάς στο σερβιτόρο να σου κάνει το λογαριασμό, ο σερβιτόρος σού λέει τραγουδιστά: «Είμαι ο λογαριασμός!».
-> Δηλώνουν δισκοφάγοι. Αγοράζουν βινύλια, CD, μουσικά περιοδικά και κατά καιρούς έχουν περάσει από αρκετές φάσεις και τάσεις. Από folk καλλιτέχνες (Alela Diane, Fleet Foxes, DeVotchKa) έως τον πιο σκληρό ήχο (Tool, Qotsa). Η λίστα είναι ατελείωτη, χωρίς να υπάρχει συνήθως κάτι συγκεκριμένο στο μυαλό τους όταν γράφουν. Ιδανικό line-up με το οποίο θα ήθελαν να παίξουν: Beatles, Pink Floyd, Jimi Hendrix, Mark Lanegan, Ween, Queens Of The Stone Age, PJ Harvey, Tom Waits.
από το ΜΕΤΡΟΠΟΛΙΣ